maart 2021
Als interim assistente werk ik op verschillende praktijken. Deze maand is voor mij een maand van uitersten. In vier weken tijd sta ik bij drie verschillende praktijken ingepland en er gaat een wereld voor me open.
Praktijk 1 is gezellig. Dorps, warm, vertrouwd, niet te groot en niet te klein. Veel oudere patiënten die vaak alleen maar even een urinepotje bij de balie op komen halen om een praatje te kunnen maken. Op het gebied van effectiviteit en efficiëntie valt er wel wat winst te behalen, maar we redden ons prima.
Praktijk 2 is een grote apotheekhoudende plattelandspraktijk met 7000 patiënten en een heel leger aan assistentes en medewerksters. Een warm bad en ondanks het feit dat er 29 vrouwen werken en 1 man, is de sfeer oprecht en open. Geen gekat, achterbaksheid of lelijk hennen- gedrag onderling. Iedereen helpt elkaar en er heerst een heel sterk teamgevoel.
Maar wat een hectiek als je je werk moet doen in de zelfde ruimte waar de apotheek is gevestigd! Hier moet je geen last hebben van gevoelige zenuwen of OCD. Er gebeurt de hele dag overal van alles en de telefoon staat roodgloeiend.
En dan is er praktijk drie. Sereen. Stil. Lege bureaus, netjes gelabelde lades, kasten, bakjes achter gesloten deuren en een feilloos Lean voorraadbeheer.
Het postbakje op de balie waar in andere praktijken rustig 200 brieven wachten ooit een keer opgehaald te worden bestaat hier uit een mapje waar maar liefst 7 brieven in zitten. Zeven.
Patiënten die zich misdragen naar het zorgpersoneel krijgen meteen een gele kaart per brief thuisgestuurd. Bij nog een keer misdragen wordt het een rode kaart met de belofte dat ze dan per direct worden uitgeschreven. Zover heeft het gelukkig nooit hoeven komen.
Er is voldoende tijd om de administratie bij te houden in de uren dat de telefoon alleen te bereiken is voor spoed en overleg en alles wordt op de dag zelf weggewerkt. De assistentes krijgen de verantwoordelijkheid en het vertrouwen van de artsen om veel taken zelfstandig uit te voeren, want daar zijn we immers voor opgeleid en een kei in. Met als gevolg dat iedereen, ook de artsen, om 17:02 gezamenlijk het gebouw verlaat. Een stukje Doktersassistentenhemel op aarde.
Deze praktijk bewijst in al haar facetten hoe belangrijk de drie R’en zijn die onze moeders en hun moeders vroeger al rondstrooiden.
Rust, Regelmaat en Reinheid. Rust, zowel in het verdelen van de werkdruk als de inrichting van het pand.
Regelmaat door het agendabeheer, een vaste bezetting en de duidelijke dagindeling.
Reinheid door systematisch alles achter je kont meteen op te ruimen en schoon te houden.
Het is verbazingwekkend hoe de focus door deze simpele, lean oplossingen weer kan worden gebracht naar het werk waar ik elke dag mijn bed voor uit kom; het helpen van mensen, het verlenen van zorg.
Daar is in deze praktijk meer tijd voor omdat je veel minder tijd bezig bent met het zoeken naar kwijtgeraakte dingen; (van digitale protocollen tot een verbandschaar), maar we kunnen ons ook volledig op de zorgvraag richten. Het is fijn tijd te kunnen nemen voor de patiënten omdat er geen stapels spanpost, mails en achterstallige administratie op je zit te wachten.
De komende drie maanden wordt dit mijn werkplek en ik hoop hier veel dingen te leren die ik dan weer mee kan nemen naar een volgende praktijk die misschien wat hulp kan gebruiken met deze drie R’en. Wat ik mijn kinderen altijd voorhoud wanneer ze een reden willen om hun kamer te houden is hier in de praktijk goed merkbaar. “Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd”.
Uiteindelijk weten we het allemaal wel; opgeruimd staat netjes.
